„Może lepiej maluj...”

- To nie prawda, że ludzie nie potrzebują kultury, tej zwanej wyższą! - Ostro reagował Wiesław Ochman podczas spotkania w Salonie Artystycznym ZAWartE MOK „Centrum” w środę, 26 kwietnia. - Niedawno w Krakowie na koncert noworoczny w filharmonii bilety rozeszły się w 15 minut, nadal istnieje wtórny rynek biletów, sprzedawanych przez znanych nam z przeszłości „koników”. Dobre przedstawienie, dobra wystawa przyciągną tłumy, bo ludzie są naprawdę wrażliwi i intuicyjnie czują piękno.

- Wierzę w ludzi, szczególnie w młodych, których trzeba uczyć od dziecka miłości do sztuki i kultury. Na tym powinna polegać mądra polityka kulturalna i mecenat państwa, na tym właśnie, a nie na zamykaniu teatrów, likwidacji muzeów, manipulowaniu dotacjami – kontynuował Honorowy Obywatel Zawiercia.

Prowadząca spotkanie Anita Maszczyk przypomniała smutną historię Gliwickiego Teatru Muzycznego (dawnej Operetki Śląskiej), likwidowanego, czy raczej nieudolnie przekształcanego w teatr dramatyczny, przez co niweczy się ponad sześćdziesięcioletni dorobek tej zasłużonej sceny. Młodzi, wykształceni śpiewacy mają co raz mniej okazji, aby nabrać doświadczenia, zmierzyć się z ambitnym repertuarem, stanąć na deskach i poddać się ocenie najsurowszego krytyka, jakim dla artysty bezie zawsze widz.

Skomentował to Wiesław Ochman: - Ubolewam nad tym! Wiemy, kim był Puccini, a kto pamięta nazwisko jakiegoś ministra wojny z jego czasów? Nikt! Wolę, żeby zamiast jednego czołgu, który i tak kiedyś zardzewieje i pójdzie na złom, za te dziesiątki milionów – bo tyle taki sprzęt kosztuje – uratowano choćby jeden teatr w Polsce!

To jedna z wielu wypowiedzi, które publiczność nagrodziła gorącymi oklaskami. Znakomicie konweniowała z hasłem przewodnim debat w Salonie Artystycznym ZAWartE - „Po co nam kultura!” Nie ze znakiem zapytania na końcu frazy, lecz z wykrzyknikiem, który jest znakiem buntu przeciwko deprecjonowaniu wartości humanistycznych, przeciwko spychaniu kultury do roli „pozycji w klasyfikacji budżetowej”, przeciwko polityce w kulturze a nie polityce kulturalnej.

Biografia Wiesława Ochmana, jego dorobek artystyczny i działalność charytatywna są dowodem, że tylko determinacja, gigantyczna praca i rozległość zainteresowań mogą wynieść talent na wyżyny. Dziś Wiesław Ochman jest „człowiekiem – instytucją”: promuje młodych artystów polskich, organizuje za Atlantykiem aukcje dzieł sztuki, w Polsce, w Zawierciu koncerty charytatywne, z których dochód przeznaczany był i jest na szlachetne cele (kiedyś na rewaloryzację zabytków Krakowa i Lwowa, potem na Muzeum Mickiewicza w Wilnie, na Fundację AUXILIUIM w Zawierciu).

Jednakże „Wiesław Ochman – instytucja” to tylko alter ego Wiesława Ochmana – człowieka, osoby o renesansowych zainteresowaniach, skromnego światowca – ten oksymoron nie powinien nikogo dziwić! - mistrza arii i estradowego dyskursu, skarbnicy anegdot z najsławniejszych scen operowych świata, malarza nastrojowych pejzaży, a nade wszystko kogoś, kto ma do siebie dystans, na jaki mogą się zdobyć tylko ci WIELCY.

Śpiewał najważniejsze partie w najważniejszych operach na najważniejszych scenach świata, a wciąż z uśmiechem wspomina swój debiut w Operze Śląskiej w roli muezina, który... śpiewał za kulisami. Równy Kiepurze, uznany za polskiego Caruso, Wiesław Ochman opowiedział, jak „doceniono” go kiedyś w trakcie przygotowywania się do występu w San Francisco. W oczekiwaniu na próbę w teatrze, w hotelu „rozgrzewał” struny głosowe, a jednocześnie oddawał się swojej pasji, jakim jest malarstwo. Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Weszła ciemnoskóra pokojówka, ogarnęła wzrokiem artystyczny nieład w pokoju i zapytała:
To ty śpiewałeś?
To ja – odpowiedział pan Wiesław.
 A to ty malowałeś?
Tak, to też ja...
No to może ty lepiej maluj...

Któż inny byłby tak bezgranicznie szczery i zarazem autoironiczny? Tylko ktoś znający swoją klasę.

To było spotkanie z kulturą z wykrzyknikiem!

Rafał Ciszewski podczas debaty namalował obraz, przedstawiający motyw drzewa z Rzędkowic, który zamierza podarować Wiesławowi Ochmanowi. Młodziutka Aleksandra Płóciennik, nieco starsze i bardziej obyte ze sceną Joanna Sabuda i Alicja Paduła oraz Michał Stefaniak, przy akompaniamencie Michała Rusa starali się dać godną oprawę muzyczną dla tego spotkania.

 

Andrzej Borkiewicz, Leszek Łazarowicz
Foto: Sławomir Smoleń

Najnowsze aktualności